W liturgii Kościoła wspominamy dzisiaj św. Marka Ewangelistę. Przypomnijmy sobie podstawowe wiadomości o tym człowieku. Wiemy doskonale, że św. Marek nie należał do grupy dwunastu apostołów. Na pewno jednak przebywał w jej otoczeniu i na własne oczy widział Jezusa. Według tradycji matka Marka miała w Jerozolimie własny dom. W nim spotykali się na modlitwie pierwsi chrześcijanie, razem ze św. Piotrem. Marek został bliskim towarzyszem św. Piotra. Służył mu jako tłumacz z języka aramejskiego na grecki. Przez pewien czas towarzyszył też św. Piotrowi w jego podróżach misyjnych.

Dopiero po śmierci Piotra i Pawła, Marek zaczął spisywać Ewangelię. Pisał ją po grecku, dla chrześcijan z różnych zakątków Imperium Rzymskiego. Ponieważ w tekście mowa jest o Świątyni Jerozolimskiej bez jakichkolwiek wzmianek, że została zniszczona, zakłada się, że całe dzieło św. Marka powstało jeszcze przed rokiem 70-tym.

Powiedzmy sobie szczerze: Nie wszyscy przychodzą na świat jako urodzeni pisarze. Przekonujemy się o tym doskonale, gdy przychodzi nam napisać jakiś dłuższy tekst. Sądzę, że św. Marek w latach młodości nigdy nie przypuszczał, że zostanie pisarzem. Pewnie mu nawet na myśl nie przyszło, że jego dzieło będzie z szacunkiem czytane przez dwa tysiące lat i zostanie przetłumaczone na setki języków. Marek jest dla nas dobrym przykładem, że drogi Pana Boga nie zawsze przebiegają zgodnie z naszą logiką i oczekiwaniami.

Powiedzmy sobie szczerze: Nie wszyscy przychodzą na świat na przykład jako urodzeni kapłani. Dla wielu z nich, powołanie do kapłaństwa było czymś zaskakującym. Myślę, że bardzo wielu kapłanów nie przypuszczało, że zostaną moderatorami w seminarium duchownym, czy wykładowcami teologii. Sami jesteśmy przykładem tego, że drogi Pana Boga nie zawsze przebiegają zgodnie z ludzką logiką i oczekiwaniami.

Bóg przekracza nasze zamiary, oczekiwania i nadzieje. Bóg zaskakuje nas swoją miłością tak bardzo, że nie potrafimy się jej nadziwić. Najbardziej zaskoczył ludzi tym, że stał się człowiekiem w osobie Jezusa z Nazaretu, który poniósł odkupieńczą śmierć za wszystkich. Chrystus dokonuje w nas rzeczy, o które nawet nie ośmielamy się prosić. On pokazuje nam, że nasze wyrafinowane ludzkie plany, nad którymi pieczołowicie pracujemy, są często niewiele warte

Chcę się podzielić z Wami wspomnieniem, o którym mówiłem już być niektórym z Was. Gdy byłem na czwartym roku Seminarium, miałem zorganizowane wyjście na koncert w poznańskim Zamku. Była zgoda rektora, były bilety, była paczka przyjaciół z Wydziału Historii. Wszystko zapięte na ostatni guzik. Jednak z powodu choroby kolegi, zostałem wyznaczony do tego, by pójść do szpitala na ul. Przybyszewskiego, aby tam udzielać komunię świętą. Byłem wściekły! Nie mogłem pójść na koncert. Jechałem tramwajem w stronę szpitala naładowany negatywnymi emocjami i w takim stanie rozpocząłem posługę. Dopiero gdy dotarłem na oddział chirurgii szczękowej zrozumiałem jak mało we mnie wiary – takiej wiary, o której jest mowa we fragmencie dzisiejszej Ewangelii. Widok pacjentów z całkowicie zdeformowanymi twarzami wstrząsnął mną do głębi. Wychodziłem z obchodu, ze szpitala „taki malutki” i dziękowałem Chrystusowi, że pokrzyżował moje plany. Dzięki temu doświadczeniu zrozumiałem, że moje problemy, są w istocie rzeczy problemikami, nic nie znaczącymi w porównaniu z cierpieniem wielu ludzi. To doświadczenie wyleczyło mnie raz na zawsze z malkontenctwa. Tak. Drogi Pana Boga nie zawsze przebiegają zgodnie z ludzką logiką i oczekiwaniami.

Można by powiedzieć, że rządzą nami przypadki; że przypadek sprawił iż św. Marek napisał Ewangelię, czy też że ja doświadczyłem pewnego rodzaju nawrócenia. Jednak, gdy patrzy się na życie z perspektywy wiary, to trudno mówić o zbiegu okoliczności, ponieważ Pan współdziałała z nami i potwierdza naukę znakami, które jej towarzyszą.

Pozwólcie, że podzielę się z wami dwoma obrazami. Obrazy często opowiadają jakąś historię. Pewna historię zaśpiewał Randy Travis w utworze zatytułowanym „Three wooden crosses”, czyli „Trzy drewniane krzyże”. W języku polskim, w wolnym tłumaczeniu, brzmi to tak:

Travis śpiewa dalej:

Ta piosenka zaśpiewana w stylu country opowiada o tym, że wiara pozwala widzieć w różnych, także bolesnych etapach naszego życia, Bożą Opatrzność. Mogło by się wydawać, że prostytutka jest skazana na życiową klęskę. A jednak spotkanie z duchownym, który umierał, spotkanie z Biblią spowodowało, że wychowała syna na człowieka zdolnego odczytać powołanie do kapłaństwa. Drogi Pana Boga nie zawsze przebiegają zgodnie z ludzką logiką i oczekiwaniami, bo:

Liczy się to, co zostawiasz za sobą, gdy odchodzisz.

Nie warto z góry zakładać sobie jak potoczy się nasze życie. Jeśli chcemy zostawić za sobą cos dobrego, warto być otwartym na „nieoczekiwane” i „zupełnie inne”.

Dopiero wtedy doznamy radości istnienia. Zwykłej radości z faktu, że jesteśmy w środku tak pięknego świata. Że jesteśmy czymś malutkim i wielkim zarazem: oknem otwartym na wszechświat, ramą w której przestrzeń staje się obrazem, kroplą w oceanie – kroplą bystrą, która zdaje sobie sprawę, że istnieje i że także za jej sprawa istnieje ocean. Każdy z nas jest taka kroplą: maleńką i wielką. Silną i nędzną. Kroplą, bez której ocean nie istnieje.